De meeste grote mijnen vergen aanzienlijke investeringen in infrastructuur voor het welslagen van een mijnexploitatie. In de nasleep van de wijdverspreide financiële crisis heeft de mijnbouwsector echter te kampen met enorme kapitaalbeperkingen, en investeerders en financiers zijn op zoek naar investeringen met een lager risicoprofiel en een betrouwbaar investeringsrendement. Tegelijkertijd vinden nieuwe mijnbouwprojecten plaats in steeds meer afgelegen gebieden, wat resulteert in grootschaligere en complexere infrastructuurvereisten. Ten slotte wordt de druk van de plaatselijke belanghebbenden opgevoerd om de infrastructuur niet langer uitsluitend voor de mijnbouw te ontwikkelen, maar voor meerdere doeleinden te gebruiken teneinde de waarde van de minerale hulpbronnen te vergroten. De combinatie van deze trends maakt het voor mijnbouwbedrijven buitengewoon moeilijk om het kapitaal te verkrijgen dat nodig is om te investeren in projecten met cruciale infrastructuurvereisten. Dit alles in aanmerking genomen, is de context van dit artikel erop gericht te begrijpen hoe mijnbouwondernemingen de toegang tot financiering voor infrastructuurontwikkeling kunnen verbeteren.
Mijnbouwbedrijven structureren betere toegang tot financiering voor projecten met grote infrastructuurbehoeften
Op basis van grondig onderzoek in de mijnbouwsector, de financiële wereld en deskresearch zijn de overkoepelende modellen geïdentificeerd waarmee mijnbouwbedrijven toegang kunnen krijgen tot financiering voor projecten die grote infrastructuurvoorzieningen vergen. Uit aanvullende bevindingen blijkt dat er weliswaar kapitaal beschikbaar is, maar dat investeringen worden belemmerd door onaantrekkelijke risico-rendementsprofielen en onduidelijke taken en verantwoordelijkheden voor de financiering en ontwikkeling van activa. Dit geldt met name voor projecten waarbij de infrastructuur bestemd is voor meerdere doeleinden/meervoudig gebruik, aangezien deze projecten over het algemeen ingewikkelder zijn, meestal hogere financieringsvereisten hebben, en zich vaak bevinden in regio’s met een hoog landenrisico en zwakke wet- en regelgevingskaders. Al deze factoren samen maken het financieringsprobleem nog groter.
De belangrijkste overkoepelende modellen voor mijnbouwbedrijven om projecten met grote infrastructuurcomponenten te financieren zijn:
- Solo: Sommige mijnbouwondernemingen financieren, bouwen, exploiteren en onderhouden hun infrastructuur zelfstandig.
- Contract: Mijnbouwondernemingen kunnen gedeeltelijk of volledig investeren via het Solomodel en een partnerschap aangaan met een derde dienstverlener(s) die de verplichting op zich neemt (nemen) voor de bouw, de exploitatie en het onderhoud van de infrastructuurcomponent van het project.
- Staatsfinanciering: Terwijl kredietwaardige landen op de kapitaalmarkten kapitaal hebben kunnen aantrekken om hun mijnbouwinfrastructuur te ondersteunen, hebben minder ontwikkelde landen zonder gunstige kredietwaardigheidsbeoordeling voor de financiering van hun mijnbouwprojecten een beroep gedaan op financiering tegen gunstige voorwaarden van multilaterale organisaties zoals de Wereldbank en andere instellingen, hetzij via rechtstreekse leningen, hetzij via kredietverbetering.
- Bedrijfsfinanciering: Bij bedrijfsfinanciering verstrekken de financiers een lening aan de projectsponsor, die de opbrengst gebruikt om het project te financieren, meestal via een plaatselijke dochteronderneming. Het voordeel van ondernemingsfinanciering is dat deze vaak tegen betere voorwaarden wordt verstrekt dan schuld met een beperkt regresrecht, omdat de volledige operatie van de sponsor de bron van terugbetaling is.
- Projectfinanciering: Bij projectfinanciering kijken financiers naar de kasstromen van het project zelf (in dit geval de mijnbouwinfrastructuur), als bron voor de terugbetaling van de schuld, in plaats van naar een onderneming of een overheidsinstantie. Het wordt ook wel een “contractueel gebaseerde” financieringstechniek genoemd, omdat de verantwoordelijkheden van de verschillende projectdeelnemers in verschillende contracten zijn vastgelegd. De financiers nemen hun financieringsbesluit op basis van hun onderzoek naar de technische en financiële capaciteit van de projectonderneming om deze contracten uit te voeren.
- Special Purpose Vehicle: Een investeerder, of groep investeerders, kan het infrastructuuractief financieren, bouwen, bezitten en exploiteren via een onafhankelijk financieringsvehikel.
- Publiek-private partnerschappen: Dit zijn middellange- of langetermijncontracten tussen een overheidsinstantie, een mijnbouwbedrijf, multilaterale ontwikkelingsbanken en eventueel andere particuliere bedrijven, waarbij de financiering en de verantwoordelijkheden voor de infrastructuur worden gebundeld voor het ontwerp, de bouw, de exploitatie en het onderhoud van het project.
Elk van deze modellen kan een project met grote infrastructuurbehoeften doeltreffend financieren, en kan in combinatie of afzonderlijk worden gebruikt, afhankelijk van de aard van het project en het risicoprofiel en de behoeften van de betrokken partijen.
Hoe kan de toegang tot kapitaal voor infrastructuurontwikkeling worden verbeterd?
Om de toegang tot kapitaal voor investeringen in infrastructuur te vergemakkelijken, moeten mijnbouwondernemingen het risicoprofiel verminderen en de taken en verantwoordelijkheden in verband met de financiering van activa, bouw, exploitatie en onderhoud definiëren. Het is onwaarschijnlijk dat om het even welk model voor investeringen in infrastructuur deze problemen zal oplossen. In plaats daarvan moeten bedrijven, regeringen van gastlanden en investeerders nagaan hoe de bestaande modellen kunnen worden verbeterd om de uitdagingen te overwinnen. Hieronder worden de efficiënte methoden uiteengezet om dit te doen:
- Minimalisering van het risicoprofiel van infrastructuurinvesteringen
- Verwachtingen managen
- Een nieuwe klasse investeerders mobiliseren
Deze benaderingen kunnen onafhankelijk of in combinatie worden gebruikt om de toegang tot kapitaal voor de ontwikkeling van infrastructuur te verbeteren.
Risicobeheer
Momenteel is een van de factoren die de investeringsactiviteit in de mijnbouwsector belemmeren, de aanwezigheid van aanzienlijke investeringsrisico’s. Het fundamentele probleem van mijnbouwondernemingen is een grondige studie van investeringsprojecten, risicobeoordeling en beheer van investeringsrisico’s.
Bij het formuleren van afzonderlijke maatregelen om het investeringsrisico en de onzekerheid van het bereiken van vooropgezette economische resultaten te verminderen, moet worden gedacht aan de mogelijkheid van de organisatie om risico’s over te dragen aan een verzekeringsmaatschappij, herverdeling van risico’s tussen alle deelnemers aan het investeringsproject, en zelfverzekering.
Als u een mijnbouwbedrijf bent dat op zoek is naar financiering voor uw infrastructuurproject of investeerders, neem dan nu contact op met uw Damalion-expert.
